Sint Joris’ draak

Interview met Sint Joris, ofwel Agios Georgios

.

Fijn dat u mij wat over uzelf wilt vertellen eerwaarde Georgios, ik heb veel vragen.

Wel steek maar van wal, maar noemt u mij alstublieft George, Yorgos, Joris of zelfs Sjors, dat praat wat ontspannener.

Gewoon Joris of zelfs Sjors? Dat kán toch niet? Dat is toch niet beleefd naar een heilige toe?

Wel, toch heb ik het liever, m’n beste, want de betekenis van mijn naam Georgios is ‘bewerker van de aarde’. Je zou me dus een landbouwer kunnen noemen, of een boer. Heel eenvoudig. En… je herkent mij nog niet, want anders zou je het heel normaal vinden.

Werkelijk? Kan ik dat werkelijk als normaal zien, bij iemand die op zóveel iconen is geschilderd en in vele landen wordt geëerbiedigd? 

Jazeker. Kijk, ik bewerk het aardse in de mens. Ik ben de landbewerker of landhervormer in de aardse menselijk geest. Die menselijke geest is weliswaar van een magnifieke aard, maar dat ‘land’ is nog lang niet heel vruchtbaar, nog niet gezuiverd en er staat een hoop ‘onkruid’ in. De geest werkt niet juist. Dat zal eerst moeten worden gerealiseerd voor die prachtige geest op volle capaciteit werkzaam kan zijn. Dat is dus mijn taak: zúiveren. Je zou ook kunnen zeggen bekeren, zoals mijn taak in boeken meestal werd beschreven en wat niet meer betekent dan dat men zich naar de juiste richting keert: naar binnen.

Nou, daar kijk ik van op, want ik zie u op alle afbeeldingen op een wit paard en in de strijd met een draak verwikkeld. Ik zie u niet met een of ander landbouwwerktuig of sproeier.

U heeft gelijk. Men heeft mij geportretteerd naar aanleiding van mijn belangrijkste taak: het overwinnen van de draak, die vanzelfsprekend metaforisch is.

Maar dat heeft toch niks met het bewerken van de aarde te maken?

Oh welzeker! En dat wordt duidelijk als we de allegorie van mijn icoon gaan begrijpen. Alles wat op iconen te zien is, heeft een betekenis. Helaas is die betekenis grotendeels verloren geraakt, waardoor men mij nu ziet als een soort ridder op het witte paard, die de wereld bevrijdt van een monster. Maar zo is het helemaal niet.

Nou, dan ben ik benieuwd naar hoe het wel bedoeld is!

Ik leg het graag uit. Het land dat ik bewerk is het land van de menselijke geest. Ik dien het te zuiveren, zodat dit land vruchtbaar zal kunnen worden voor veel ‘groei en bloei’ erop. Mijn taak is om dit geestelijke land te zuiveren van alle dingen die er niet op thuishoren, om het te ploegen en voor te bereiden op alles wat er op tot stand zal kunnen komen. Vele schone zaken dus, want de menselijke geest is hiervoor bedoeld. Bedoeld om subtiele creaties te realiseren, om vruchtbare creatieve uitingsvormen te laten ontstaan en om daaraan volledig dienstbaar te worden.

Dat klinkt prachtig, maar nogmaals… ik zie een draak op die iconen.

U heeft gelijk. Ik kom er nu op terug.
Kijk, als bewerker van de menselijke geest wordt ik geconfronteerd met hardnekkige geestelijke obstakels die de vruchtbaarheid en scheppingskracht van die mooie geest in de weg staan. Dit zijn telkens weer de kop opstekende monsters te noemen. Die monsters zouden ze tegenwoordig in Hollywood wel anders vormgeven dan als de draken op mijn iconen, maar in mijn tijd waren draken echt het vervelendste tuig dat je je maar kon indenken. Vandaar altijd die draak, of een slangachtig wezen van enorme proporties met enorme tanden, vaak ook nog vuur spugend.

Dus die draken staan voor de telkens de kop opstekende dingen die ons geestelijk in de weg zitten?

Precies! Deze innerlijke draken zijn vurig, laten zich nauwelijks doden, bijten zich met hun tanden vast als ze de kans krijgen en geven zich niet gauw gewonnen. Ze keren telkens weer terug. Ik zal ze dus telkens opnieuw moeten bedwingen om het geestelijke landschap de kans te geven vruchtbaar te zijn, om vele schone zaken tot volle bloei te laten komen. Als die draken niet worden bedwongen, komt er niet veel van het land bewerken en kan elke groei en bloei worden verstoord door een of andere gast met heel slechte hete adem, waardoor jonge aanplant verschroeit. Dit is dus mijn hoogste taak: het bedwingen en mogelijk ook het uiteindelijk doden van de draak.

Nou-nou… zo had ik het nog niet bekeken inderdaad. Maar dit is ook is een heel ander verhaal dan dat ik ken over u… 

Daar heb je gelijk in. Het aloude verhaal klopt niet omdat de metaforische diepgang ervan niet werd begrepen en dat verhaal heeft het over dat ik mensen zou ‘bekeren’. Nou ja, dat be-‘keren’ klopt in zekere zin dan, want als ik aan de slag ga dan keert een mens naar binnen en keert zich naar Waarheid. Verder zou ik volgens de boekjes opgepakt en gemarteld zijn. Volgens de legende werd ik door de christenvervolgers gevangengenomen en gefolterd. Ik zou op een rad gelegd zijn met tweesnijdende zwaarden, in kokende olie zijn gedoopt en een gifbeker hebben moeten drinken, waarbij ik toch geen enkel letsel opliep. Tja… die folterpraktijken waren natuurlijk ook metaforisch: door gespleten tongen afgemaakt worden, gedoopt worden in framing en giftige smaad moeten slikken. Natuurlijk liep ik hierdoor geen enkel letsel op. Hoe kan een metafoor voor grote innerlijke geestkracht überhaupt letsel oplopen? Dat is onmogelijk. Mijn bestaan wordt zelfs betwijfeld door hen die niet weten waar ik werkelijk voor sta. Men heeft geen ander middel meer om te proberen mij neer te halen dan de ontkenning van mijn bestaan.

Zo… dat is andere koek… Kunt u dan ook iets over uw eigen beeltenis zeggen?

Zeker. Ik zit allereerst op een wit paard. En zoals u wellicht weet, staan paarden voor gevoelens, emoties en drijfveren van de mens. Mijn paard is wit, want mijn gevoel is zuiver. Het witte paard staat voor een gezuiverd Gevoel Centrum in de mens, en daarom wordt ook altijd gesproken over een ridder op het witte paard. Die spreekwoordelijke ridder is qua intenties volkomen zuiver en daar zit elke vrouw, diep van binnen, natuurlijk hals-reikend naar uit te kijken. Mijn drijfveer om de draak te bedwingen of zelfs te doden, is dus volkomen zuiver, wat te zien is aan mijn witte paard. Ik dien een hoger doel. Met mijn linkerhand men ik mijn paard, met mijn gevoel dus – in feite vanuit mijn rechter hersenhelft, die gevoelig en creatief is – en met mijn rechterhand hanteer ik mijn lans.

Ja, een heel lange lans, zie ik op alle iconen.

Dat klopt. Mijn wapen is een zeer lange lans, een historisch steekwapen. De lans van het onderscheidingsvermogen. Je kunt jouw vijand ermee op afstand houden, door de lengte ervan, maar je kunt ‘m er ook mee doden, indien noodzakelijk. De lengte staat voor de afstand die ik in acht houd tot mijn tegenstander – met mijn rechterhand, aangestuurd door mijn linker hersenhelft die analyserend weet welke strategie het beste is. Die afstand is een innerlijke afstand wel te verstaan. Zou ik een mes moeten gebruiken, dan zou ik de draak veel dichter moeten naderen, met het gevolg dat ie mij makkelijker zal kunnen bijten. Met mijn paard én mijn lans kan ik evenwichtig de strijd aangaan, met mijn zuivere Gevoel en Rede dus.
De lans is ook symbolisch, want je kent vast de uitdrukking ‘een lans breken’ voor iets of iemand. Het houdt in dat je je hard maakt voor iets. Je verdedigt iemand of een situatie. In mijn geval kom ik – als onderdeel van de menselijke geest – op voor de zuiverheid ván die menselijke geest.

Gaat u mij nu vertellen dat u in iedere geest zit? In ieder mens zit? Ook in mij?

Helemaal juist! Nu begin je te begrijpen waar ik voor sta! Ik sta voor een innerlijke drijfveer, die in elk mens het paard zou kunnen gaan bestijgen, om innerlijke draken te gaan bedwingen. Vandaar dat ik heel ‘gewoon’ ben, gewoon George of Joris, want ik bevind mij in ieder mens, al zal ik moeten ontwaken voor ik aan het werk kan gaan.

Maar wat zijn dan die innerlijke draken precies? Dat begrijp ik nog niet.

U vindt ze in uzelf. Ze tónen zich aan uzelf, op momenten dat u het zwakst bent. Dat is op momenten dat u door iets in de war raakt of overstuur. Maar de innerlijke draken dringen zich ook op, op momenten dat uw cognitieve vermogen is verzwakt en dan niet kan reguleren dat u in uw comfortzone blijft.

Ik herken dat! Dat overkomt mij soms ‘s nachts, of ’s ochtends vroeg, als ik nog maar net wakker ben geworden, en er onverwerkte aspecten van mijn leven zich heftig aandienen en mij dan vaak heel onrustig maken. Ze houden me wakker. Dan krijg ik een verhoogde hartslag en begin ik erover te malen wat me helemaal van mijn stuk kan brengen. Van slapen is dan geen sprake meer.

U heeft uw innerlijke draken al ontmoet, zie ik. Heel goed! Daar kan ik dan dus aan het werk gaan! Uit de comfortzone verdreven voel niet alleen jij, maar voelt elk mens zich onveilig, onrustig, onzeker en klein. Doordat je nog maar net wakker bent komen innerlijke draken veel dichterbij dan overdag mogelijk is. Ze naderen je soms al in een droom of nachtmerrie. Net wakker geworden staan je cognitieve functies nog op een heel laag pitje. Dingen die we overdag goed kunnen handlen zijn dan zwaarwegend. Draken komen aan met jouw onafgewerkte zaken. Iets wat je hebt nagelaten of hebt veronachtzaamd. Of iets waar je geweten in opspeelt. Dingen die overdag vrij makkelijk met de ratio onder de mat kunnen worden geveegd of niet eens worden opgemerkt.

Maar dan is de draak niet per definitie ‘slecht’? 

Zo is dat! Dat is ie niet! Het is jouw éigen draak, jouw éigen schepping. Dat zul je heel helder gaan zien als je het eenmaal door hebt gekregen. Wie zei dat ook al weer? Nou ja… doet er niet toe. Je dient de oorzaak van het ontstaan van jouw draak te leren begrijpen en te overwinnen, want anders blijft hij je uit je rust verdrijven, blijft ie bijten. Ook overdag kan een draak je leven gaan bemoeilijken. Ook overdag kan hij de kop opsteken, waardoor je niet meer in Nu kunt verblijven, althans, totdat je er aandacht aan gaat besteden. Iedereen heeft wel een draak die op ‘m ligt te wachten en die ooit tevoorschijn komt, als ik niet in stelling ben gebracht. Dan is het dus zaak om mij, Sint Joris, in te schakelen. Ik ben de bewerker en bestrijder die je helpt ze te overwinnen. In de Bhagavad Gita staat dan ook “Voor wie zijn geest heeft overwonnen, is de geest zijn beste vriend; maar voor wie daar niet in slaagt, blijft de geest zijn grootste vijand”.
Kortom: wie mij niet aanroept en volledig inzet, blijft zijn/haar hele leven tobben met dezelfde zaken… ofwel met dezelfde draken. Of beter nog, met de verschillende koppen van een en dezelfde ‘hoofddraak’ die zich pas op het laatst van zijn doodsstrijd volledig toont.

Maar wie bént u dan? Waar bestaat u uit?

De Waarnemer doet mij in stelling brengen. Ik ben de wakkermaker en leider van de Rede. Ik geef juiste richting aan het Denken. Ik ben de volger van het geweten en leider van het Gevoel. Ik ben de bekrachtiger van het Onderscheidingsvermogen. Ik ben de kenner van ware Kennis en de ridder van het Zelf. Ik hecht mij aan Ware uitgangspunten. En al deze eigenschappen zijn, mits in onthechting en op innerlijke afstand, als gif voor draken. Daar kunnen zij niet tegenop.

Maar waar bént u dan in mijzelf? Waar vind ik u?

Wel… nu ik deze website zo lees, zal ik de terminologie van Ouspensky gebruiken. Hij gebruikte bijvoorbeeld de term ‘hoofdfout’. Beetje naar woord, maar hij doelde op iemands meest diepliggende karma-aandachtspunt, iemands hoofddraak dus. Ik, Sint Joris, word in elk mens opgewekt in het door Ouspensky zo accuraat beschreven Magnetisch Centrum. Als dit Magnetisch Centrum in de menselijke geest krachtig wordt en als die geestkracht zich richt op Waarheid, dan kom ik daar volledig tot manifestatie. Eenmaal in een mens geboren, word ik almaar krachtiger naarmate dit centrum krachtiger wordt en Waarheid steeds meer én in overgave wordt liefgehad. Eenmaal levend naar die ultieme Waarheid, lost het Magnetisch Centrum in jou op, net als ikzelf, overigens.
Ik ben méér dan alleen de lans van de Rede, méér dan het krachtige witte paard van het Gevoel, want ik, Sint Joris, hanteer zuivere Rede en zuiver Gevoel in het beheersen en overwinnen van innerlijke draken, zoals oude angsten, innerlijke onrust en drang, onzekerheid en woede, schuld, zonde, boete en schaamte. Eenmaal meester in de beheersing zorgt mijn aanwezigheid ervoor dat draken uitgehongerd raken en verdwijnen. Ze kunnen niet anders dan dat. Hun taak zit erop. Ze verdwijnen eenvoudig. Ik word gezant van het Zelf genoemd, dat in ieder mens sluimert, en dat de innerlijke geestelijke aarde in ieder mens bewerkt, opdat hij/zij zichZelf kan realiseren tot volledige volwassenheid in volledige bloei. We hebben het over een innerlijke evolutie.

Nou… hartelijk dank Sint Joris… ik ben weer heel wat te weten gekomen en zal u in mijzelf gaan bekrachtigen.

Graag gedaan, mijn beste, en maak ook eens kennis met mijn goede vriend en medestander Ganesha. We werken namelijk samen.

© Michiel Koperdraat