Aapjes bevrijding

Interview met een beroemd aapje

.

Hoi, lief aapje. Hoe is’t met je?

Nou… ik was helemaal geen lief aapje!

Oh? Waarom dan niet?

Ik was laaiend! Ik vloekte op alles wat los en vast zat! Vooral op die vermaledijde pot.

Wat bedoel je? Welke pot?

Nou, waarin ik vast zat met m’n handje, ik kreeg ‘m er niet meer uit. En nét nou ik iets lekkers te pakken had. In die pot vond ik een heerlijke vrucht en het water liep me al in de mond. Ik was blij dat ik ‘ns mazzel had.

Wat is het probleem dan?

Nou, ik kwam vast te zitten. Wég was m’n vrijheid!

Hoe kwam je dan vast te zitten?

Tja, dat had ik dus niet door. Pas later kreeg ik dat door.
Doordat ik die vrucht vasthield, werd mijn knuistje te groot om nog door de opening van de pot te kunnen. Wat ik ook probeerde, rukken, trekken, de pot op z’n kop houden, het lukte me niet om mijn hand te bevrijden. De pot wilde ook niet breken toen ik ‘m tegen de grond sloeg en hiermee deed ik alleen mezelf maar pijn. Ik was razend!

Asjemenou… wat een strijd… Gaat het nu weer een beetje?

Ja-ja, het gaat nu veel beter met me!

Oh, vertel eens, hoe liep dit af?

Nou, ik had die lekkere vrucht in mijn hand, maar zag niet dat het nu juist die vrucht was die maakte dat ik mijn hand niet kon bevrijden… Ik had ‘m moeten lóslaten. Niet de pot hield mij gevangen, maar mijn wil om die vrucht te krijgen. Toen ik uiteindelijk losliet, bleek dat er niks meer ‘aan het handje’ was.

Ja, haha, hándig! Maar je was dus wel die lekkere vrucht kwijt.

Ja, dat wel. Ik had hierover ook de pest in hoor, maar mijn vrijheid was mij toch liever.
Toen ik zo los naast die pot zat en eens goed om mij heen keek, zag ik ook hóe die vrucht in de pot was gekomen. Hij was rijp vanuit de boom pardoes in de pot gevallen. En ik zag dat die hele boom vól hing met vruchten. Ik hoefde, vrij als een vogeltje, maar de boom in te klimmen, om bovenin vruchten in overvloed te kunnen nuttigen. Ik had me daar beneden volledig blind gestaard op die enkele ‘schat’ die mij letterlijk had ‘geboeid’. Zo werd de pot mijn gevangenis, ik zat vast in een ‘apenval’, zo noemen ze dat.

Tjonge… wat een mooi inzicht.

Tja… daar stond ik ook van te kijken en ik werd hierdoor eigenlijk heel blij!
Ik realiseerde me dat mijn gehechtheid aan dat ‘aantrekkelijke kleine’ mij weerhield om het ‘overvloedige grote’ te zien.

Ah, ja!

Maar ik heb nóg iets ontdekt!

Oh ja? Vertel!

Nou, doordat ik in die pot vastzat, ontdekte ik dat ik me niet als een kreeft moet gedragen.

Huh??? Een kreeft???

Jazeker, want weet je, ik heb een vriend, een kreeft. Ze noemen ‘m Kreeffie. Die legde me uit dat een hij heel aparte ‘handen’ heeft, scharen dus, waarin hij maar één stel spieren heeft en waarmee hij enorm hard kan knijpen: hij heeft alleen maar spieren om vast te grijpen en te knijpen. Kijk, wij hebben ook spieren om los te laten… we kunnen onze handen opendoen van een vuist tot gespreide vingers. Hoppa! Dat kan een kreeft helemaal niet.

Dat klopt ja!

Nou, omdat een kreeft die spieren niet heeft, kan ie alleen maar vastgrijpen… knijpen dus. En als hij stress voelt, als het tegenzit of er is gevaar… of eh, hij ergert zich zoals ik dat deed, dan gaat ie alleen maar nóg harder knijpen! Om zich te bevrijden heeft hij dus maar één mogelijkheid: zijn spieren ontspannen! En dat is nou nét wat ie door de stress niet voor elkaar krijgt! Voor het loslaten van z’n scharen moet hij dus bewust worden van zijn stress… en van zijn automatische reactie om nog harder te knijpen. Hij zal zichzelf in ontspanning en rust moeten brengen. Dat is wat ie mij vertelde… 

Zo!

Inderdaad. Zo!
Zo kwam ik erachter. Ik herinnerde mij dat. Ontspannen moest ik! Moe en gefrustreerd van het rukken en trekken aan die pot ontspande ik dus eindelijk mijn hand, waardoor de vrucht eruit viel. En toen… als vanzelf dus, was mijn hand weer vrij, en daarmee ikzelf! Dat was het moment dat ik dat, net als Kreeffie, doorhad! Als ik per se iets wil hébben en ik me daaraan hecht vanuit een een automatisme, dan zit ik in de val. Raak ik hierdoor gespannen of gestrest, dan zit ik nóg meer in de val, want dan knijp ik nog harder. Maar al ik dat willen hebben loslaat, en me dus ontspan, dan kom ik weer vrij… Alleen dit inzien werkt al ontspannend en bevrijdend.

Briljant! Maar je kunt toch niet zomaar ontspannen in stress? Of zijn daar wel mogelijkheden? 

Zeker! Nu weet ik dat ik eigenlijk puur uit vermoeidheid ontspande. En ik weet nu ook dat je kunt leren jezelf te ontspannen, in allerlei situaties. Dan zal het je niet zo snel meer overkomen dat je ‘vast’ kom te zitten. Door regelmatig ontspanning te oefenen kom je niet meer zo snel meer in stress. Je krijgt dan ook aandacht voor al het overvloedige om je heen, dat weliswaar nooit privébezit zal zijn, maar waar je wel volop van kan genieten… en je ook zal voeden. Heel veel méér dan alleen die ene vrucht wordt dan in een klap je deel!

Asjemenou… Wat een verhaal!
Dan zal dit dus opgaan voor elke hechting vanuit een ‘willen hebben’, denk je niet?

Jaha… dat is zo. Er zal geen verschil zijn tussen fysieke en mentale ‘vruchten’. Hoe sterker je aan je ideeën hecht, hoe meer vrijheid je inlevert. Mijn bevrijding bleek opeens zó makkelijk te realiseren… Echt een eyeopener. Door mijn ervaring met die pot en die begeerlijke vrucht…
En Kreeffie… die zei me dus ook dat ik dit nú pas echt kan zién, omdat ik het in de praktijk dóór heb gekregen. Wie zei dat ook alweer?

Ja, dat was een vrij bekende slimme coach!
Nou aapje, lief wijs aapje, mag ik je feliciteren met deze enorme bevrijdende ontdekking?

Jaha, graag!

Nou… van harte gefeliciteerd!

© Michiel Koperdraat